آموزش لذت بخش رويکردي است که در آن کودکان بازي مي کنند و آموزش با فعاليت هاي لذت بخش صورت مي گيرد. در اصل اين بذرها قرنهاست که پاشيده شده اما افسوس که از آن خوب باغباني نشده است. افلاطون بر اين عقيده است که پس از تولد بايد زندگي کودک همراه با حرکت و جنبش باشد و نيز شرايط زندگاني اش چنان باشد که از يک سو دستخوش درد، ترس و تشويق نباشد و از سوي ديگر نازپرورده بار نيايد. سقراط نيز بازي را نه تنها در رشد و پرورش کودکان و نيز در تحول منش آنها موثر مي داند بلکه آن را زمينه اي براي شناخت تواناييهايشان مي داند.
گوتين و ديجنار (1968) به اين نتيجه رسيدند که فعاليت بدني ملايم در يادگيري عمل جمع دريافتي موثر است ماتسودا و سوگيه (1969) نيز در تحقيقي به اين نتيجه رسيدند که بعد از بازي سبک با دوچرخه، در يادگيري تفريق و انجام تمرينهاي بعدي مربوط به آن پيشرفت قابل توجهي مشاهده شده است.
ديلووايگن در دو مطالعه در خلال سالهاي 1960 الي 1967 به اين نتيجه رسيدند که ساکت نشاندن طولاني مدت دانش آموزان باهوش و شايسته در کلاس درس، فشار منفي بر آنها وارد مي کند ووقتي کودکان براي مدت طولاني بدون تحرک در کلاس بنشينند از آزمونهاي مربوط به هوش نمره کمتري خواهند گرفت.
توني بوزان مي گويد: بازي تدبيري است که جهان هستي انديشيده است تا امکان يادگيري آسانتر براي مغز فراهم آيد. وي دليل اين امر را خصوصيات بازي مي داند که عبارتند از:
- تخيلي است.
- ابتکاري است.
- نيازمند فعاليت جسمي است.
مغز را وادار مي کند بين اشياء روابط تازه اي برقرار کند.