نيروي مديريت مهمترين منبع يک سازمان است . اگر اين منبع همزمان صرف بهره برداري از فرصتهاي متعدد و گوناگون شود ، حتي بهترين راهبردها هم به سختي امکان اجراء شدن ، خواهند داشت . يکي از دشوارترين وظايف مديريت ، قراردادن خود و سازمان در مسير «راهبرد صحيح» است . براي حل اين مشکل مديران از نسبت «بازده مديريتي» (ROM) استفاده مي کنند .
مهمترين پرسش اين است که ، چرا همه مديران مستقيماً براي به حداکثر رساندن بازده مديريتي خود اقدام موثري نمي کند ؟ پاسخ چنين است :
۱- بسياري از گرايشهاي طبيعي موجود در سازمان همواره بر ضد بازده مديريتي عمل مي کنند ، مثلاً مديران به سوي فرصتهاي مختلف موجود در بازار جذب مي شوند و توجه همزمان به اين فرصتها باعث کاهش بازده مديريتي مي شود .
۲- مديران معمولاً به سراغ مشکلي که بزرگتر به نظر مي رسد و يا مشترياني که توقعات بيشتري دارند ، مي روند .
۳- برنامه هايي مانند بازبيني عملکرد سازمان ، که سبب رشد ديوانسالاري مي شوند .
افزون بر موارد گفته شده ، استفاده از بازده مديريتي به عنوان يک راهنما ، به راستي کار دشواري است .
بکار گيري موارد زير بازده مديريتي را افزايش مي دهد:
- مشخص کردن مشتريان ، پروژه ها و سرمايه گذاريهايي که خارج از حد و مرز راهبردهاي سازماني است ؛
- تنظيم متغيرهاي اصلي عملکرد در راستاي تامين يک هدف مشخص؛
- توجه و به خاطر سپردن معيارهاي کليدي براي تشخيص فرصتهاي مهم ؛
- استفاده از کاغذ بازي و فرايند هاي مديريتي تنها در موارد ضروري ؛
- آگاهي از اين مسئله که کارمندان به آنچه سبب هوشياري مديريت سازمان مي شود ، آگاه هستند و همواره به آن توجه مي کنند .