محققان انستیتو تکنولوژی Karlsruhe موفق شده اند که اندازه یک بیت حافظه را به کمتر از یکنانومتر (اندازه یک ملکول ارگانیک) برسانند.
تیم تحقیقاتی بین المللی این موسسه برای اولین بار توانستند یک اتم مغناطیسی آهن را در ملکولی متشکل از ۵۱ اتم جای دهند و سپس خصوصیات اسپین پذیری الکترونیک و حافظه پذیری الکتریکی دو جهتی را به این ملکول بدهند.
با برقرار کردن جریان،شارژ مغناطیسی اتم تغییر می کند و ملکول ها باردار می شوند و با تعیین جهت یا اسپین مغناطیسی آن، اطلاعات را در این حافظه نانومتری ذخیره می شوند.
برای مقایسه بد نیست که بدانید حافظه های مغناطیسی معمولی (همچون فلاش دیسک ها و SSD) هر بیت از اطلاعات را در بیش از ۳ میلیون اتم جای می دهند. یعنی با استفاده از این تکنولوژی می توان تا ۵۰ هزار برابر اطلاعات بیشتری را در ابزاری هم اندازه حافظه های امروزی، ذخیره کرد.
به نظر می رسد با افزایش عظیم و چشمگیر حجم فایل های مختلف، به خصوص همه گیر شدن ویدیوهای با کیفیت 1080p یا 4K، صنعت ذخیره سازی هم باید فکری اساسی برای مشکل شیوه و هزینه ذخیره سازی اطلاعات نماید.
با کشفیاتی مانند این و یا طرح IBM برای جا دادن هر بیت در ۱۲ اتم! می توان به ظهور SSDهای ۵۰ پتابایتی ( به جای مگابایتی یا ترابایتی های فعلی) در آینده نزدیک امیدوار بود.