گوشه گیری و تنهایی نه یک اختلال و بیماری بلکه خود نشانه ی وجود اختلالی است که مهم ترین علل آن در کودکان عبارتند از:
خلق و خو و پیوند عاطفی : دو عامل ارث و نوع پیوند عاطفی کودک با والدین مهم ترین عوامل تعیین کننده اجتماعی شدن کودک هستند .
افسردگی : احساس تنهایی مهم ترین علامت افسردگی است و از طرف دیگر گوشه گیری و تنهایی خود می تواند منجر به افسردگی شود.
اختلال شخصیتی :در سنین راهنمایی به بعد گوشه گیری یکی از یافته های ثابت برخی از اختلالات شخصیتی است
در خود فروماندگی: در خود فروماندگی یکی از بارزترین و شدیدترین اختلالات تکامل عصبی بوده و با اشکال در برقراری روابط اجتماعی با دیگران و رفتارها و حرکات کلیشه ای تکراری و ثابت مشخص می شود. این کودکان غالبا به چهره افراد نگاه نکرده و دیر صحبت می کنند و به جای ضمایر اول شخص مفرد از نام خود استفاده می کنند.و در گفت و گو قادر به درک احساسات و هیجانات فرد مقابل نیستند.سندرم آسپرگر نوع خفیف تر این گروه از اختلالات بوده و می تواند موجب اختلال ارتباطی شود.
اضطراب و ترس اجتماعی
کمبود توجه و تمرکز و بیش فعالیتی :این گروه ازکودکان به دلیل اشکال در برقرای ارتباط نه به دلیل عدم توجه توسط همسالان خود طرد و دفع شده و غالبا منجر به گوشه گیری و انزوای اجتماعی آنها می شود.