استعدادیابی کودکان و بزرگسالان، کارآفرینی و استارت آپی دانش آموزی و دانشجویی

رفتار پرخاشگرانه وقتی که با رفتارهای ضد اجتماعی دیگری مانند عدم پیروی از والدین یا معلمان، سرپیچی کردن از افراد صاحب قدرت، دروغ گویی یا دزدی، مدرسه گریزی، فرار از خانه همراه است می تواند علتی برای نگرانی بیش تر باشد.

نوجوانانی که قبل از عمل کردن نمی توانند فکر کنند یا نوجوانانی که تحمل ناراحتی آن ها کم است با احتمال بیش تری اقدام به خشونت می کنند.

از طرفی هنگامی که پرخاشگری مدت زمان طولانی تداوم داشته باشد مشکل ساز در نظر گرفته می شود، بنابراین رخدادهای اتفاقی پرخاشگری یا دوره های کوتاه مدت رفتارهای پرخاشگرانه نگران کننده نیست. عموما رفتارهای پرخاشگرانه ای که زود شروع می شود و طولانی تر باقی می ماند مشکلات جدی تری است.

از آنجایی که والدین اغلب از خشم، ارزیابی درستی ندارند، نمی توانند با خشم نوجوانان شان را نادیده بگیرند، ممکن است با بدرفتاری و مجازات بخواهند این خشم را از بین ببرند، ممکن است با آن کنار بیایند، مثلا به فرزندان خود رشوه بدهند و از محدودیت قایل شدن دست بردارند. این اقدامات سبب می شود که نوجوان ها نتوانند به پدر و مادرشان بگویند از چه ناراحت هستند. وقتی والدین نمی توانند به درستی با خشم فرزندان شان برخورد کنند، خشم، تولید مسئله می کند.

ثانیا والدین باید به نوجوانان خود کمک کنند تا احساسات و خشم آن ها به صورتی مناسب ظاهر شود و از انباشته شدن عصبانیت در آن ها جلوگیری به عمل آید. موثرترین روش برخورد این است که به آن ها کمک کنند تا احساس ناراحتی و رنجش خود را ابراز کنند، اما نه تندخویی. این کار به نوجوانان کمک می کند که روش صحیح ابراز کردن خشم و برقراری ارتباط مناسب با دیگران را یاد بگیرند.

هدف اصلی والدین باید این باشد که به نوجوانان خود احساس بهتری در مورد خودشان بدهند و بدانند چه عواملی باعث عصبانیت آن ها شده است. والدین باید با مهر و محبت به حرف های نوجوان خود گوش کنند، باید بدانند که نصیحت کردن، بد زبانی راه حل نیست، بلکه باید سوال کنند تا بتوانند راه حلی برای مشکل او ارائه بدهند و به او کمک کنند.

والدین باید به نقاط قوت نوجوانان بیش تر توجه کنند، از توهین کردن، تحقیر کردن و انتقاد کردن افراطی نوجوانان بپرهیزند. بیش تر از تشویق استفاده کنند و بدانند که تنبیه کردن روش اصلی کنترل کردن رفتار نوجوانان نیست و سرزنش کردن مداوم یک نوجوان در نهایت به عصبانیت، رنجش و رفتارهای تهاجمی منجر می شود. والدین باید در مورد چگونگی برخورد با نوجوانان خود اتفاق نظر داشته باشند و بدانند شیوه ی برخورد آن ها در مورد مسائل و مشکلات، در آینده الگوی فرزندان شان به شمار می آید، اگر والدین خشم و عصبانیت خود را با روش هایی چون داد و فریاد، پرتاب کردن وسایل یا کتک زدن ابراز کنند، فرزندان آن ها نیز احساسات خود را با همین روش ها نشان خواهند داد پس باید سعی کنند الگوی مناسبی برای فرزندان شان باشند.