معمولا در سنین ۲ تا ۵ سال دوستان خیالی همبازی و مهمان ئکودکان شما می شوند که گاهی این دوستی ها تا ۴ یا ۵سالگی ادامه دارد. اما جای نگرانی نیست. نکته مهم آن است که هرچه سن کودک بیشتر باشد، شدت این دوستی ها کمتر خواهد شد و به همین دلیل بیشترین و عمیق ترین دوستی بچه ها با دوستان خیالی در سنین حدود ۳سالگی دیده می شود. کودکان در این سن بین واقعیت و تخیل تفاوتی قائل نیستند. از نظر آنها هرچه به ذهن شان خطور کند، واقعی است. دقت کنید که در حدود ۴سالگی به احتمال زیاد متوجه وجود یک دوست خیالی می شوید که مدتی هم با شما و فرزندتان زندگی خواهد کرد. این دوست خیالی سلیقه اش مانند فرزندتان است، یعنی هرچه کودک شما دوست دارد مورد علاقه دوست خیالی او هم هست و هرچه فرزندتان نمی پسندد، دوست خیالی اش هم دوست ندارد. وقتی او مرتکب اشتباهی می شود آن را به گردن دوست خیالی او می اندازد؛ به شکلی که تصور می کند این دوست خیالی بوده که مرتکب این خطا شده است. وقتی با این دوست خیالی آشنا شدید به هیچ وجه تصور نکنید کودک تان دروغ گفتن را یاد گرفته بلکه این مرحله ای طبیعی از رشد و تکامل اوست که نشان دهنده غلبه بیشتر تصور و تخیل بر ذهن اوست؛ بنابراین در نظر داشته باشید که بدون آنکه این تصور و احساس ها را که برای فرزندتان واقعی هستند انکار کنید یا به تمسخر بگیرید، باید با نرمی و به تدریج تفاوت واقعیت با مسائل غیرواقعی را برای او بازگو کنید. معمولا زمانی کودکان دنبال دوست خیالی می گردند که تجربه ای اضطراب آور مثل رفتن به مهد کودک، تغییر محل زندگی، طلاق والدین یا مرگ یکی از نزدیکان و… را داشته باشند. این قبیل دوستان می توانند شجاعت و اعتماد به نفس کودک را برای تحمل این شرایط دلهره آور مانند تنها خوابیدن در اتاق افزایش دهند.
دوستان خیالی تنها نشان دهنده اضطراب و تنهایی نیستند، بلکه گاهی نشانه ای از خلاقیت هستند؛ به طوری که به کودک کمک می کنند استعدادهای اجتماعی اش را رشد دهد.
دوست خیالی به رشد مهارت های کودک کمک می کند. تحقیقات نشان می دهد همه کودکان دوست خیالی خود را ترک نمی کنند بلکه گاهی به صورتی دیگر او را در زندگی خود نگه می دارند تا در موقعیت های دشوار دانش آنها را برای مقابله با سختی ها و تصمیم گیری هایشان افزایش دهد و در به کارگیری مهارت های سازگارانه به آنها کمک کند.
با اینکه اغلب کودکان اصرار دارند دوست شان واقعی است، اما بیشتر آنها می دانند که در حال تظاهر هستند.
واقعیت را به زندگی کودک وارد کنید
هر چند که وجود دوست خیالی کودک برای شکل‌گیری تخیل و حتی خلاقیت مفید است، اما نباید آنقدر حضورش را در زندگی پررنگ کنید که کودکتان از واقعیت فاصله بگیرد. اگر زندگی با این دوست خیالی خیلی خیلی جذاب باشد، دیگر امکان زندگی در دنیای واقعی با شادی و آسایش برای کودک وجود نخواهد داشت. پس سعی کنید فرزندتان را در جشن‌ها و برنامه‌های واقعی شرکت بدهید، او را به پارک ببرید و به پیدا کردن دوست واقعی تشویق کنید.
از روش جایگزینی مثبت کمک بگیرید
معمولا واکنش جدی والدین نسبت به دوست خیالی کودکشان، میزان وابستگی او را بیشتر می‌کند. به همین دلیل رفتار مناسب والدین از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. در این صورت ارتباط کودک با این دوست خیالی بیش از حد پرورش نمی‌یابد و کودک می‌تواند این دوران را به خوبی طی کند. در واقع بی اعتنایی شما به حضور این دوست باعث می شود کودک به مرور زمان، روابطش را با دوست خیالی خود کمرنگ‌تر کند. از این رو زمانی که کودک در مرحله اول از دوست خیالی اش که حتی نامی برای او انتخاب کرده و در بیشتر مواقع، جنسیت آن را نیز مشخص می‌کند که مثلا دوستم دختر است یا پسر! حرفی می زند، واکنش خاصی از خود نشان ندهید. در این شرایط بهتر است ارتباط مثبتی با کودک برقرار کنید و ارتباطات عاطفی و تعاملات بیشتری داشته باشید. با توجه به اشتغالتان، زمان بیشتری را صرف بودن با فرزندتان بکنید و ساعات بیشتری را به بازی با او اختصاص دهید. علاوه بر این، حتما با روش جایگزین مثبت و تشویق کودک به بازی با اسباب بازی های متنوع و هوشمند که می تواند کمک کننده باشد، ذهن او را از این مساله دور کنید. تنوع در نوع بازی با کودکان و حتی اسباب بازی آن ها و هدایتشان به سمت استفاده از اسباب بازی های هوشمند باعث می‌شود کودک وقت کمتری را صرف بازی با دوست خیالی اش کند و کمتر گفتارهای خصوصی با او داشته باشد،در نتیجه تعامل بیشتری با همسالان خود پیدا می‌کند.