ضروری است که والدین همدردی و نگرانی خود را به نوجوان در معرض خطر نشان دهند. نباید به نوجوان به دلیل خودکشی به عنوان نوجوان بد نگاه کرد، بلکه باید به عنوان افرادی که به کمک و مداخله ی بزرگ ترها نیاز دارند، نگاه کرد.
والدین باید همیشه هر حرف نوجوان شان را در زمینه ی مرگ و خودکشی جدی بگیرند. به شوخی گرفتن افکار و اعمال خودکشی یا دست انداختن نوجوانان نه تنها کمک کننده نیست، بلکه برعکس باعث تنها شدن بیش تر نوجوان و ناامیدی او می شود.اکثر نوجوانان منتظر فرصتی هستند تا با کسی در این مورد صحبت کنند و معمولا از این که بتوانند در مورد ناراحتی های شان حرف بزنند احساس بهتری پیدا کنند. هرچند صحبت کردن در مورد احساسات و افکار خودکشی ترسناک است، ولی به والدین اجازه می دهد با نوجوان خود ارتباط برقرار کنند، احساس تنهایی و شرمندگی نوجوان را کاهش دهند و به نوجوان کمک های لازم را ارائه دهند.
در این مورد مهم است که والدین نصیحت نکنند، بلکه باید خوب به حرف های نوجوان گوش دهند و با او هم دلی نشان دهند، استرس و ناراحتی اش را تایید کنند، راهی پیدا کنند که نوجوان بتواند با استرس و ناراحتی خود مواجه شود و او را تشویق کنند که از کمک های دیگران به ویژه دوستان برخوردار شود و با فعالیت های دیگر مثل ورزش کردن از شدت استرس خود بکاهد.
بدین ترتیب از آن جایی که در حقیقت اقدام به خودکشی نوعی نشانه ی طلب استمداد است، صرف نشان دادن یک واکنش توام با همدلی ممکن است احتمال یک اقدام واقعی فوری را کاهش دهد، و صحبت کردن درباره ی مشکل به نوجوان کمک می کند تا به راه حل های دیگری به جز خودکشی توجه کند.
برخی از والدین از روی ترس سکوت می کنند. نمی خواهند به روی خودشان بیاورند، اما سکوت آن ها اوضاع را بدتر می کند و ممکن است اشتباها به حساب بی تفاوتی آن ها گذاشته شود، پس بهتر است با نوجوان خود صحبت کنند و به او بگویند که نگران حال وی هستند. مهر و محبت بی قید و شرط خود را اظهار کنند و از او بخواهند که مشکلات خود را بیان کند، وقتی از مشکلات او آگاه شوند، بیش تر می توانند به نوجوان خود کمک کنند.
معمولا مطلع کردن مدرسه ی نوجوان ضروری نیست، ولی گاهی نوجوان به دلیل مشکلاتی در مدرسه دست به خودکشی می زند، به عنوان مثال آزار و اذیت شاگردان قلدر مدرسه نوجوان را افسرده و ناامید می کند و مقدمات میل به خودکشی نوجوان را فراهم می آورد. در این مواقع باید مدرسه را مطلع کنیم تا برای حل کردن مشکل نوجوان اقدامات لازم را به عمل آورند. والدین باید اقدامات لازم را به عمل آورند تا نوجوان نتواند به دارو و سایر ابزارهای کشنده دسترسی داشته باشد و باید این وسایل را از خانه دور کنند.
اگر خطر اقدام به خودکشی زیاد شود، والدین باید نوجوان را تشویق کنند که در جست و جوی کمک حرفه ای برآید، ممکن است از کمک مراکز مشاوره ی تلفنی که خدمات مشاوره ی اضطراری را فراهم می کنند استفاده شود و در فرصت مناسب باید به روانپزشک مراجعه شود. اگر وضعیت حاد است و احتمال خطر فوری وجود دارد باید نوجوان را به مرکز فوریت های پزشکی روان پزشکی ارجاع داد تا اقدامات ضروری به عمل آید، برخی مواقع بستری کردن نوجوان ضروری است. والدین باید در روند درمانی فرزندشان مشارکت کنند، چرا که همکاری والدین موجب تسریع کارایی روش های درمانی خواهد شد.