اگر شما به دنبال حیات هوشمند در جایی دیگر از جهان پهناور (به جز زمین) هستید، کار عاقلانه این است که به دنبال ستارگانی با کمربند سیارکی، درست شبیه منظومه شمسی خودمان باشید.
طبق نظریه تعادل نقطه ای هنگامی که حیات مجبور به انجام تغییرات سریع و مکرر برای جان به در بردن در محیط های جدید باشد، تکامل سریع تر و بیشتر اتفاق می افتد.و چیزهای کمی می توان پیدا کرد که مانند خرده سیارک های فشرده، بر روی محیط تاثیر قدرتمندی داشته و مرتبا آن را تغییر دهند.
اگر انسان نمو یافته، باید ممنون کمربند فشرده خرده سیارکی منظومه شمسی باشد.
شاید حیات هوشمند در دیگر نقاط هم مانند زمین ما نیازمند یک کمربند سیارکی باشد تا با تعداد مناسبی از برخوردهای دوره ای، باعث تحریک تکامل و سرعت یافتن آن شوند.
تنها تعداد معدودی از سیستم های سیاره ای فراخورشیدی از خصوصیات این چنینی برخوردارند و شباهت فراوانی به سیستم خورشیدی ما دارند. پس امکان وجود بیگانگان هوشمند، بسیار کمتر از آن است که پیش از این تخمین زده می شد.
Rebecca Martin از دانشگاه کلرادو و Mario Livio از انستیتو تلسکوپ فضایی، فرضیه ای را مطرح کرده اند که محل قرار گیری کمربند سیارکی منظومه شمسی میان مشتری و مریخ، اتفاقی نیست و در حقیقت برای حیات بر روی زمین بسیار ضروری بوده است.
همزمان با شکل گیری منظومه شمسی، نیروهای گرانشی و قوه جاذبه میان مشتری و خورشید می تواند باعث کش آمدن غبارها و ستارک ها در درون منظومه شمسی شده باشد.
در هنگام شکل گیری منظومه شمسی، سنگ های سرد و یخ ها به شکلی که امروزه می بینیم بر روی سیاره ها به هم آمیختند. در هنگام شکل گیری مشتری هم این سیاره کمی در مدار خود جابجا شده و به خورشید نزدیک تر شد. آن گاه نیروی کششی میان خورشید و مشتری، باعث از هم دریدن مواد موجود میان این دو شد و جلوی تشکیل برخی سیاره ها را گرفت. و امروزه کمربند سیارکی باقی مانده یک درصد جرم اصلی و اولیه خود است.
این کمربند سیارکی به بمباران سیاره های درون منظومه شمسی، از جمله زمین پرداخت و در تئوری، مواد خام اولیه برای ایجاد حیات (از جمله آب) را فراهم کرد. و علاوه بر آن، با تغییرات شدید آب و هوا و محیط زیست زمین جوان، همچون جرقه ای برای تکامل حیات بود. برای اطمینان از اینکه تشکیل کمربند سیارکی تنها منحصر به منظومه شمسی ما نبوده، این ستاره شناسان به سراغ اطلاعات جمع آوری شده توسط تلسکوپ Spitzer ناسا رفتند.
این تلسکوپ تا کنون سیگنال های مادون قرمز بیش از ۹۰ ستاره مختلف را دریافت کرده و می تواند نشانگر خوبی برای تخمین وجود کمربند سیارکی باشد. و نکته جالب اینکه اطلاعات جمع آوری شده دقیقا پیشگویی Martin و Livio در خصوص محل قرارگیری کمربند سیارکی هر سیستم ستاره ای (با توجه به حجم آن ستاره) را تایید می کند.
اگر اینها ملزوماتی باشند که به حیات هوشمند در جایی دیگر اجازه تکامل را می دهند، پس کار ما برای یافتن بیگانه های هوشمند بسیار سخت تر می شود. زیرا تا کنون تعداد اندکی ستاره با سیاره های فراخورشیدی یافته ایم که چنین چینشی از کمربند سیارکی غبار مانند داشته باشند.
یافته های این دو دانشمند تا کنون به اینجا رسیده است که تنها ۴ درصد از سیستم های سیاره ای فراخورشیدی دارای چینش مورد انتظار برای پشتیبانی از تکامل حیات هوشمند و پیشرفته، بر اساس تئوری تعادل نقطه ای هستند.
Martin می گوید: «مطالعات ما نشان داده که تنها یک کسر کوچک از سیستم های سیاره ای مشاهده شده، ممکن است سیاره غول پیکری (همچون مشتری) در موقعیت مناسب داشته باشند که باعث ایجاد کمربند سیارکی با اندازه مناسب شوند. مطالعات ما این موضوع را گوشزد می کنند که منظومه شمسی ما احتمالا بسیار خاص و ویژه است.»